قوله تعالى: یا أیها الناس اى مردمان قدْ جاءتْکمْ موْعظة منْ ربکمْ آمد بشما پندى از خداوند شما و شفاء لما فی الصدور و شفا و آسانى آن را که در دلها بود و هدى و رحْمة للْموْمنین (۵۷) و راه نمونى و مهربانى گرویدگان را.
قلْ بفضْل الله و برحْمته گوى بفضل خداى و رحمت او فبذلک فلْیفْرحوا بآن شاد باشید و خرم هو خیْر مما یجْمعون (۵۸) فضل خداى به است از آنچه شما گرد میکنید در دنیا.
قلْ أ رأیْتمْ گوى چه بینید ما أنْزل الله لکمْ منْ رزْق آنچه الله شما را فرستاد از آسمان از روزى فجعلْتمْ منْه حراما و حلالا شما فرا ایستادید و از آن بخویشتن حرام ساختید و حلال ساختید قلْ آلله أذن لکمْ گوى الله شما را دستورى داد أمْ على الله تفْترون (۵۹) یا بر الله دروغ مىسازید.
و ما ظن الذین یفْترون على الله الْکذب چه مىپندارند ایشان که بر خداى مىدروغ سازند یوْم الْقیامة روز رستاخیز.
إن الله لذو فضْل على الناس الله با فضل است بر مردمان و لکن أکْثرهمْ لا یشْکرون (۶۰) لکن بیشتر ایشان از الله بآزادى نه اند نه با او آشنااند.
و ما تکون فی شأْن در هیچ کار نباشى تو و ما تتْلوا منْه منْ قرْآن و ازین قرآن هیچ چیز نخوانى و لا تعْملون منْ عمل و هیچ کار نکنید إلا کنا علیْکمْ شهودا مگر ما بر شما گواه باشیم إذْ تفیضون فیه آن گه که مىباشید در کار و میروید در آن و ما یعْزب عنْ ربک و دور نیست و غائب از خداوند تو منْ مثْقال ذرة هام سنگ یک ذره فی الْأرْض و لا فی السماء نه در زمین و نه در آسمان و لا أصْغر منْ ذلک و لا أکْبر و نه کم از ذرهاى و نه مه از آن إلا فی کتاب مبین (۶۱) مگر که در نوشتهایست پیداى، روشن درست.
ألا إن أوْلیاء الله آگاه بید که اولیاى خدا آنند که باو گروند لا خوْف علیْهمْ و لا همْ یحْزنون (۶۲) ور ایشان فردا نه بیم است و نه اندوهگن باشند.
الذین آمنوا ایشان که باو بگرویدند و کانوا یتقون (۶۳) و آزرم میداشتند و پرهیزگار بودند.
لهم الْبشْرى فی الْحیاة الدنْیا و فی الْآخرة ایشان را بشارت است درین جهان و در آن جهان تبْدیل لکلمات الله بدل کردن نیست سخنان خداى را و وعدهاى او رالک هو الْفوْز الْعظیم (۶۴) آنست پیروزى بزرگوار.
و لا یحْزنْک قوْلهمْ اندوهگن مکناد ترا سخن ایشان إن الْعزة لله جمیعا خدایى الله راست بهمگى و توانایى در همه کار و توانستن با همه کس هو السمیع الْعلیم (۶۵) او شنواست دانا.
ألا إن لله منْ فی السماوات و منْ فی الْأرْض آگاه بید که الله راست هر چه در آسمان و زمین چیز و کس است و ما یتبع الذین یدْعون منْ دون الله شرکاء بچه چیزى مىپىبرند ایشان که جز از الله انبازان مىخوانند إنْ یتبعون إلا الظن بر چه اعتماد میکنند جز از پندار که پى مىبرند و إنْ همْ إلا یخْرصون (۶۶) و جز از دروغ روشن که میگویند.
هو الذی جعل لکم اللیْل اوست که شما را شب آفرید لتسْکنوا فیه تا درو بیارامید و النهار مبْصرا و روز روشن آفرید تا درو بینند إن فی ذلک لآیات در آن نشانهاى روشن است توانایى و دانایى الله را لقوْم یسْمعون (۶۷) ایشان را که بشنوند.
قالوا اتخذ الله ولدا گفتند: که الله فرزند گرفت سبْحانه پاکى و بى عیبى و بىفرزندى الله راست هو الْغنی او بىنیاز است و پاک است له ما فی السماوات و ما فی الْأرْض او راست هر چه در «هفت» آسمان و «هفت» زمین است إنْ عنْدکمْ منْ سلْطان بهذا نیست بنزدیک شما این سخن را هیچ عذر و هیچ حجت أ تقولون على الله ما لا تعْلمون (۶۸) بر خداى چیزى مىگویید که آن را ندانید.
قلْ إن الذین یفْترون على الله الْکذب بگوى ایشان که بر خداى دروغ مىسازند لا یفْلحون (۶۹) نیک نیابند.
متاع فی الدنْیا یک چند ایشان را درین جهان فرا دارند ثم إلیْنا مرْجعهمْ و آن گه بازگشت ایشان با ما ثم نذیقهم الْعذاب الشدید و آن گه بچشانیم ایشان را عذاب سخت بما کانوا یکْفرون (۷۰) بآنچه حق فرا مىپوشیدند و کافر مىشدند.